; Perplexity Deep Research
คำว่า "แป๊ะเจี๊ยะ"
เป็นปรากฏการณ์ที่ฝังรากลึกในสังคมไทยมายาวนาน และแพร่กระจายไปในหลายภาคส่วน
โดยเฉพาะในระบบการศึกษาและอสังหาริมทรัพย์
สะท้อนให้เห็นถึงความเหลื่อมล้ำและวัฒนธรรมการยอมรับการจ่ายเงินนอกระบบเพื่อแลกกับสิทธิพิเศษต่างๆ
รายงานนี้จะวิเคราะห์ความหมาย ที่มา ปรากฏการณ์
และผลกระทบของแป๊ะเจี๊ยะในบริบทต่างๆ ของสังคมไทย
รวมถึงความพยายามในการแก้ไขปัญหาดังกล่าว
ความหมายและรากศัพท์ของ "แป๊ะเจี๊ยะ"
"แป๊ะเจี๊ยะ" เป็นคำที่มาจากภาษาจีนแต้จิ๋ว
ประกอบด้วยคำว่า "白" (bêh8) แปลว่า "ขาว, ว่าง, เปล่า"
ผสมกับคำว่า "食" (ziah8) แปลว่า "กิน"
เมื่อรวมกันจึงมีความหมายว่า "กินเปล่า" หรือ "เงินกินเปล่า"[1] ซึ่งสะท้อนลักษณะของการได้รับผลประโยชน์โดยที่ผู้รับไม่ต้องทำอะไรเป็นการตอบแทน
ในพจนานุกรมไทย-ไทย อ.เปลื้อง ณ นคร ให้ความหมายว่า "กินเปล่า, เงินกินเปล่า ในกิจการบางอย่างโดยเฉพาะการเช่าร้านค้า ผู้เช่าต้องเสียเงินแป๊ะเจี๊ยะให้ผู้มีสิทธิ์อยู่ก่อน"[2] ส่วนในพจนานุกรมไทย-อังกฤษ LEXiTRON แปลว่า "additional charges" หรือ "เงินกินเปล่า"[3] ในขณะที่พจนานุกรมของอาจารย์สอ เสถบุตร อธิบายว่าเป็น "key money paid by a prospective tenant to a landlord" (เงินที่ผู้เช่าจ่ายให้เจ้าของที่ดิน) [2]
